Patronka szkoły
Danuta Siedzikówna INKA
urodziła się 3 września 1928 r. we wsi Guszczewina w powiecie bielskim
na Podlasiu. Jej ojciec był leśniczym. Podczas studiów na politechnice w
Petersburgu prowadził działalność antycarską, za co trafił na zesłanie.
Do wolnej już Polski wrócił dopiero w 1926 r. Wkrótce po powrocie wziął
ślub z Eugenią Tymińską. Po roku przyszła na świat ich pierwsza córka
Wiesława, rok później Danuta, a w 1931 r. Irena. Cała rodzina mieszkała w
leśniczówce Olchówka koło Narewki. Dziewczynki uczyły się w szkole
powszechnej w Narewce.
Olchówka
po 17 września 1939 r. znalazła się pod okupacją sowiecką, pierwszym
bolesnym doświadczeniem wojennym rodziny Siedzików były represje
sowieckie. Po aresztowaniu męża Eugenia Siedzikowa z córkami zostały
zmuszone do opuszczenia leśniczówki. W kwietniu 1940 r. osiedliła się w
Narewce.
|
Danuta
wstąpiła w grudniu 1943 r. do Armii Krajowej. Kilka miesięcy później
skierowano ją na kurs dla sanitariuszek. Działała w siatce
konspiracyjnej AK kierowanej przez leśniczego Stanisława Wołoncieja
Konusa z Narewki.
Do podziemnej armii należała 5. Wileńska Brygada Armii Krajowej (nazywana też niekiedy Brygadą Śmierci) dowodzona przez zawodowego oficera przedwojennego mjr. Zygmunta Szendzielarza Łupaszkę. Brygada powstała na przełomie sierpnia i września 1943 r. Jej trzon stanowili żołnierze pierwszego oddziału partyzanckiego na Wileńszczyźnie, dowodzonego przez Antoniego Burzyńskiego Kmicica. W sierpniu 1943 r. dowódca sowieckiego oddziału partyzanckiego Fiodor Markow zaproponował przeprowadzenie wspólnej akcji i zaprosił sztab oddziału Kmicica na rozmowy, do których jednak nie doszło, gdyż wszyscy Polacy zostali aresztowani. Dowódcę wraz z osiemdziesięcioma podkomendnymi rozstrzelano. Pozostałych przymusowo wcielono do zorganizowanego pod patronatem Związku Patriotów Polskich Oddziału im. Bartosza Głowackiego. Większość partyzantów przy pierwszej sposobności opuściła szeregi tego oddziału i zgłosiła się pod rozkazy Zygmunta Szendzielarza tworzącego nowy oddział. Jeszcze w październiku 1944 r., po przejściu frontu, zaledwie szesnastoletnia Danuta Siedzikówna zatrudniła się jako kancelistka w nadleśnictwie w Narewce; godziła później pracę z konspiracją. |
Inkę
skazano dwukrotnie na karę śmierci, utratę praw publicznych i
obywatelskich praw honorowych na zawsze oraz przepadek mienia na rzecz
Skarbu Państwa za przynależność do organizacji, która miała na celu
usunięcie przemocą ustanowionych organów władzy zwierzchniej narodu i
zmianę przemocą istniejącego demokratycznego ustroju państwa polskiego,
przy czym udział jej przejawiał się w uczestniczeniu wraz z bandą w
charakterze sanitariuszki w akcjach oraz za to, że jako członek oddziału
dopuszczała się wielokrotnie zamachów na funkcjonariuszy UB i MO, SOK i
żołnierzy Armii Czerwonej, członków organizacji politycznej. Dodatkowo
za nielegalne posiadanie broni otrzymała 15 lat więzienia.
Rozprawa zakończyła się o godz. 18.45. Tym samym krótkie śledztwo i jedno posiedzenie sądu wystarczyło, aby niepełnoletnią osobę uznać za winną i mimo iż nie użyła broni, skazać na karę śmierci. Danuta Siedzikówna była jedyną kobietą skazaną na śmierć przez gdański WSR.
Obrońca z urzędu zwrócił się do prezydenta Krajowej Rady Narodowej Bolesława Bieruta z prośbą o skorzystanie z przysługującego mu prawa łaski. W liście wskazano na niepełnoletność skazanej, na to, że jest sierotą, a ponadto że do pozostawania w oddziale miał ją nakłonić narzeczony. Pod listem nie ma podpisu skazanej. 19 sierpnia Bierut odpowiedział odmownie. Skazana czekała na wykonanie wyroku w więzieniu karno-śledczym przy ul. Kurkowej, zlokalizowanym na tyłach Wojewódzkiego Sądu Okręgowego w Gdańsku.
Do krewnych dotarł gryps, w którym Danuta napisała: Jest mi smutno, że muszę umierać. Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba.
Gdy do Gdańska nadeszła informacja, że Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski w sprawie Inki, zapadła decyzja o wykonaniu wyroku 28 sierpnia 1946 r. Danuta Siedzikówna nie była jeszcze wtedy pełnoletnia. Ostatnie chwile jej życia wspominał ks. Marian Prusak, który został wezwany, aby udzielić jej ostatniego namaszczenia. Siedzikówna nie zginęła sama. Wraz z nią został rozstrzelany Feliks Selmanowicz Zagończyk, przedwojenny żołnierz zawodowy, uczestnik kampanii wrześniowej, który całą okupację służył w oddziałach polskiej konspiracji niepodległościowej.
FILM Z UROCZYSTOŚCI NADANIA IMIENIA SZKOLE:
źródło: http://www.inka.ipn.gov.pl/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz