Najważniejszy i najpłodniejszy historycznie kierunek reformacji XVI wieku wywodzi się od Marcina Lutra (1485—1546), mnicha augustianów i wykładowcy teologii na uniwersytecie w Wittenberdze.
Jego historyczne 95 tez, jakie przybił na drzwiach kościoła tego miasta 31 października 1517 roku, stanowią właściwy „wybuch" reformacji antykościelnej. Wystąpienie to, podobnie jak wiele innych przed nim, zwłaszcza Jana Husa i Johna Wiklifa, było zapoczątkowaniem antykościelnego ruchu politycznego i społeczno-religijnego, który pociągnął za sobą nie dające się wówczas przewidzieć następstwa.
Luter upublicznił swoje przemyślenia, przybijając do drzwi kościoła zamkowego 95 tez i wzywając do publicznej debaty religijnej. Dzięki coraz lepiej rozwiniętej sztuce drukarskiej w dwa tygodnie tezy były znane w całych Niemczech, a w ciągu miesiąca obiegły całą Europę.
Luter upublicznił swoje przemyślenia, przybijając do drzwi kościoła zamkowego 95 tez i wzywając do publicznej debaty religijnej. Dzięki coraz lepiej rozwiniętej sztuce drukarskiej w dwa tygodnie tezy były znane w całych Niemczech, a w ciągu miesiąca obiegły całą Europę.
Rozwój ruchu luterańskiego był związany przede wszystkim z historią polityczną ówczesnej Rzeszy niemieckiej, ale posiadał znaczenie również dla stanu polityczni religijnego innych krajów Europy zachodniej i północnej Obok Lutra działaczem reformacyjnym był bardziej od niego systematyczny Filip Melanchton (1497 —1560), który jednak skłaniał się do kalwinizmu i wskutek tego przez pewien czas pozostawał w opozycji do Lutra.
Główne tezy doktryny Lutra zawierają się w jego soteriologii. Położył on nacisk na możliwość uwolnienia się od kary za grzechy i usprawiedliwienie w oczach Boga, a pojęciu grzechu przeciwstawił kojące znaczenie łaski bożej. Istota chrześcijaństwa, według Lutra, nie polega na zewnętrznych i instytucjonalnych formach, lecz na wewnętrznym akcie wiary, w którym człowiek ufa niezachwianie, że jego grzechy nie będą mu przez Boga poczytane.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz